ایسکمی قلبی به کاهش خونرسانی به عضله قلبی به دلیل مسدود شدن یا تنگ شدن عروق کرونر که خون را به قلب منتقل می‌کنند، اطلاق می‌شود. این مسدودیت یا تنگی معمولاً ناشی از رسوبات چربی، کلسترول، کلسیم و سایر مواد در دیواره‌های عروق است که باعث ایجاد پلاک‌های آترواسکلروتیک می‌شوند. این پلاک‌ها ممکن است باعث توده‌هایی بزرگتر شوند و عروق را تنگ‌تر یا کاملاً مسدود کنند که باعث کاهش یا قطع خونرسانی به بخشی از عضله قلبی می‌شود. این کاهش یا قطع خونرسانی باعث کمبود اکسیژن و مواد غذایی مورد نیاز برای عضله قلبی می‌شود که منجر به آسیب و تخریب این عضله می‌شود. علائم ایسکمی قلبی معمولاً شامل درد یا فشار در قفسه سینه، تنگی نفس، تعریق بیش از حد، سرگیجه، تهوع و استفراغ است. در صورتی که ایسکمی قلبی به شدت پیشرونده باشد، می‌تواند منجر به حمله قلبی شود که وضعیتی اورژانسی است و نیاز به درمان فوری دارد. برای تشخیص ایسکمی قلبی، انجام آزمون‌هایی مانند الکتروکاردیوگرافی (ECG)، آزمون‌های خونی مثل آزمایش تروپونین، آنژیوگرافی و سایر تست‌های تصویربرداری مثل اکوکاردیوگرافی معمولاً انجام می‌شود. درمان ایسکمی قلبی شامل داروها، روش‌های جراحی مانند آنژیوپلاستی و عمل جراحی عروق کرونر (بای‌پس)، و تغییرات در سبک زندگی مثل تغییرات در رژیم غذایی و ورزش منظم است. اقدامات پیشگیرانه نیز می‌تواند در کنترل ایسکمی قلبی و کاهش خطر ابتلا به آن مؤثر باشد. این اقدامات شامل انجام ورزش منظم، تغذیه سالم و متعادل، کاهش وزن در صورت لزوم، قطع سیگار، مدیریت استرس، کنترل فشار خون و قند خون، و مراقبت منظم پزشکی برای ارزیابی عوامل خطرساز می‌باشد. علاوه بر این، آموزش و آگاهی افراد از علائم و نشانه‌های ایسکمی قلبی و نیز اقدامات اورژانسی مانند استفاده از داروهای ضد درد مخصوص قلب و فوراً تماس با خدمات اورژانسی (نظیر خدمات اورژانسی ۱۱۵ یا شماره اورژانسی محلی) در صورت ظهور علائم ایسکمی قلبی می‌تواند درمان سریع‌تر و مؤثرتری را ارائه دهد و ممکن است از پیامدهای جدی‌تر جلوگیری کند. افرادی که در معرض ابتلا به ایسکمی قلبی هستند شامل افرادی می‌شوند که دارای فاکتورهای خطر قلبی مانند فشار خون بالا، کلسترول بالا، دیابت، چاقی، سیگار کشیدن، فعالیت بدنی ناکافی و تاریخچه خانوادگی از بیماری‌های قلبی هستند. همچنین، با پیشرفت سن، خطر ابتلا به ایسکمی قلبی نیز افزایش می‌یابد، و مردان معمولاً در معرض خطر بیشتری قرار دارند تا زنان. بیماری‌های مزمن مانند فشار خون بالا، دیابت و افزایش کلسترول نیز می‌توانند خطر ابتلا به ایسکمی قلبی را افزایش دهند. افرادی که فعالیت بدنی کم دارند و یا سبک زندگی نامناسبی را دنبال می‌کنند نیز در خطر ابتلا به این بیماری قلبی هستند. علاوه بر این، افرادی که در محیط‌هایی با آلودگی هوا، استرس زیاد، یا تغذیه نامناسب زندگی می‌کنند، نیز ممکن است در معرض خطر ابتلا به ایسکمی قلبی قرار بگیرند. همچنین، وجود بیماری‌های مزمن دیگر مانند بیماری‌های کلیوی، بیماری‌های التهابی مزمن و بیماری‌های تنفسی نیز می‌توانند خطر ایسکمی قلبی را افزایش دهند. به طور کلی، افرادی که دارای یک یا چند فاکتور خطرساز هستند و یا سبک زندگی نامناسبی را دنبال می‌کنند، باید به طور ویژه مراقبت و توجه کافی به سلامتی قلبی خود داشته باشند و اقدامات پیشگیری مناسب را انجام دهند تا خطر ابتلا به ایسکمی قلبی را کاهش دهند.
