عروق کرونر یا انسداد عروق کرونر به مسدود شدن یا تنگ شدن عروق خونی که به قلب خون رسانی می‌کنند اطلاق می‌شود. این وضعیت ممکن است ناشی از رسوبات چربی، کلسیم و سایر مواد در دیواره‌های عروق باشد که باعث توده‌های مختلف به نام پلاک‌های آترواسکلروتیک می‌شود. این پلاک‌ها ممکن است با گذشت زمان بزرگتر شده و عروق را تنگ‌تر کرده و یا کاملاً مسدود کنند که این وضعیت به عنوان انسداد عروق کرونر شناخته می‌شود. عروق کرونر نقش بسیار مهمی در عملکرد قلب ایفا می‌کنند، زیرا خون به دلیل عبور از این عروق به قلب رسیده و اکسیژن و مواد غذایی مورد نیاز قلب را فراهم می‌کند. اگر عروق کرونر تنگ شوند یا مسدود شوند، عرضه خون به قلب کاهش می‌یابد که می‌تواند منجر به درد قفسه سینه یا درد قلبی (آنژین صدری)، حمله قلبی (انفارکتوس میوکارد) یا سایر مشکلات قلبی-عروقی شود. علایم عروق کرونر ممکن است شامل درد در قفسه سینه، تنگی نفس، خستگی زودرس، تعریق بیش از حد، تهوع یا استفراغ و دلپیچه باشد. برای تشخیص عروق کرونر، انجام آزمون‌های تصویربرداری مانند آنژیوگرافی، تست استرس قلبی، اکوکاردیوگرافی و الکتروکاردیوگرافی معمولاً مورد استفاده قرار می‌گیرد. درمان عروق کرونر شامل داروها، روش‌های جراحی مانند آنژیوپلاستی و عمل جراحی عروق کرونر (بای‌پس) و تغییرات در سبک زندگی مثل تغییرات در رژیم غذایی و ورزش منظم است. عوامل خطرساز عروق کرونر نیز شامل فشار خون بالا، کلسترول بالا، دیابت، سیگار کشیدن، چاقی، فعالیت بدنی ناکافی، استرس، سن بالا، تاریخچه خانوادگی از بیماری‌های قلبی و عروقی و سایر اختلالات مرتبط با قلب و عروق می‌باشند. اصلاح عوامل خطرساز می‌تواند به تأخیر یا جلوگیری از توسعه عروق کرونر کمک کند. همچنین، برنامه‌های پیشگیری مانند انجام آزمون‌های پزشکی منظم برای ارزیابی عوامل خطرساز و تشخیص زودرس بیماری و مشاوره با پزشک در مورد اقداماتی که برای کاهش خطر ابتلا به عروق کرونر می‌توان انجام داد، از اهمیت بسزایی برخوردارند. در نهایت، آگاهی افراد از علائم اختلالات قلبی-عروقی، نقش مهمی در تشخیص زودرس و درمان سریعتر این بیماری‌ها ایفا می‌کند. به طور کلی، توجه به این نکات و انجام اقدامات پیشگیرانه می‌تواند کمک کند تا خطر ابتلا به عروق کرونر کاهش یابد و عملکرد قلبی بهبود یابد.
