سل یک بیماری عفونی و مزمن است که توسط باکتری به نام مایکوباکتریوم توبرکولوزیس ایجاد می‌شود. این باکتری به طور عمده ریه‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند به سایر اعضا و اندام‌های بدن نیز گسترش یابد. علائم سل می‌توانند متنوع باشند. این علائم شامل سرفه مزمن، تب، لاغری، خستگی، درد در قفسه سینه، و عرق شبانه است. اگرچه در برخی موارد، سل ممکن است بدون نشانه باشد ولی در دیگران ممکن است علائم شدیدی را ایجاد کند. تشخیص سل اغلب از طریق آزمایش‌های تشخیصی مانند آزمایش بلغم، آزمایش پوسیدگی پوستی (PPD) و یا سی تی اسکن قفسه سینه انجام می‌شود. در صورت تشخیص سل، درمان معمولاً شامل مصرف داروهای ضد باکتریایی مانند ایزونیازید، ریفامپین، پیرازینامید و اتامبوتول می‌باشد. این درمان‌ها باید به مدت طولانی و به صورت دقیق توسط پزشک تجویز و نظارت شوند تا اطمینان حاصل شود که باکتری سل کاملاً از بدن از بین رفته است. برای کنترل گسترش بیماری و جلوگیری از انتقال آن به دیگران، مهم است که افراد مبتلا به سل دستورالعمل‌های بهداشتی را رعایت کنند، مثل پوشیدن ماسک ریسه‌ای و رعایت اصول بهداشت شخصی. همچنین، واکسیناسیون و مانیتورینگ دقیق افرادی که در تماس با مبتلایان به سل بوده‌اند، نقش مهمی در کنترل این بیماری دارد. به دلیل مزاحمت‌های درمانی و اهمیت تشخیص و درمان زودهنگام، مبارزه با سل از جمله اولویت‌های سلامتی جهانی محسوب می‌شود. سازمان جهانی بهداشت (WHO) و سازمان ملل متحد (UN) تلاش می‌کنند تا با ارائه خدمات پیشگیری، تشخیص و درمان مناسب، همچنین با ارتقاء شرایط بهداشتی و بهبود دسترسی به درمان، بار سل را در سراسر جهان کاهش دهند. همچنین، آموزش مردم و پرسنل بهداشتی درباره علایم، تشخیص و پیشگیری از سل نقش بسیار مهمی در مقابله با این بیماری دارد. این تدابیر گام‌های مهمی در جهت کاهش شیوع سل و جلوگیری از عوارض جبران‌ناپذیر آن، از جمله مقاومت دارویی، به طور قابل توجهی ارائه می‌دهند.
