اختلال تکلم یک وضعیتی است که در آن فرد دارای مشکلاتی در صحبت کردن است، که ممکن است شامل ناتوانی در تولید صوت‌ها، سازماندهی کلمات و جملات، نحوه تلفظ، سرعت یا تنوع در صحبت کردن و یا تکرار بیش از حد برای ارتقاء یک ایده باشد. این مشکلات می‌توانند در ارتباطات روزمره، تحصیلی و حرفه‌ای فرد تأثیر منفی داشته باشند. بوجود آمدن اختلال تکلم به دلایل گوناگونی برمی‌گردد، از جمله مشکلات عصبی و عضلانی، عوامل ژنتیکی، آسیب‌های مغزی، نقص‌های حسی، مشکلات شنوایی، شناختی و اجتماعی، استرس، اضطراب و یا تجربیات نامطلوب در زمینه تکلم در کودکی. برای پیشگیری از اختلالات تکلم، مراقبت از سلامتی عمومی، ارتقاء مهارت‌های ارتباطی، ارائه محیط‌های حمایتی و آموزشی به کودکان، تشویق به مشارکت در فعالیت‌هایی که تکلم را تقویت می‌کنند (مانند خواندن، داستان گویی، بازی‌های تقویت حافظه و تمرینات تلفظ) می‌تواند مفید باشد. درمان اختلالات تکلم معمولاً به شیوه‌های متنوعی صورت می‌گیرد که شامل مداخلات گفتاردرمانی، تمرینات تلفظ و صوت، روش‌های تنفسی، مهارت‌های ارتباطی، مشاوره روانشناختی و استفاده از فناوری‌های کمکی می‌شود. تیم‌های چندتخصصی متشکل از گفتاردرمان‌ها، روانشناسان و پزشکان متخصص معمولاً در ارائه درمان‌های شخصی‌سازی شده به فرد دخالت می‌کنند. همچنین، ارتباط نزدیک با خانواده و محیط اجتماعی سالم نیز می‌تواند در فرآیند درمان و بهبود اختلالات تکلم کمک کننده باشد. حمایت و تشویق خانواده به فرد مبتلا به این اختلال، ایجاد فضایی آرام و پذیرایی برای تمرینات گفتاردرمانی و همچنین ارائه حمایت‌های روانی و عاطفی می‌تواند اثربخش باشد. درمان این اختلال نیازمند صبر، پیوستگی و تعهد است، زیرا به طور معمول نیاز به تمرینات مداوم و مکرر دارد. در مواردی که علت اختلال تکلم مربوط به عوامل فیزیکی یا عصبی است، ممکن است نیاز به مداخلات پزشکی و درمان‌های خاص داشته باشد. از طرف دیگر، در برخی موارد اختلالات تکلم می‌توانند با درمان‌های روانشناختی و روان‌درمانی که به کاهش استرس، اضطراب و افزایش اعتماد به نفس فرد مبتلا کمک می‌کنند، مدیریت شوند. در نهایت، اگرچه درمان اختلالات تکلم ممکن است زمان‌بر و پیچیده باشد، اما با تلاش، تعهد و استفاده از روش‌های مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به این اختلالات می‌توانند بهبود یابند و زندگی کامل‌تری را تجربه کنند.
