فلج مغزی یک وضعیت پزشکی جدی است که ناشی از آسیب به مغز یا فلج عروقی در مغز است. این وضعیت می‌تواند منجر به اختلالات جبری در حرکت، حس و عملکرد ذهنی شود. زمانی که بخشی از مغز تخریب می‌شود یا برای مدت طولانی خونرسانی به آن قطع می‌شود، این وضعیت به وجود می‌آید. علت این حوادث ممکن است متنوع باشد، از جمله خونرسانی ناکافی به بخش‌های مختلف مغز به دلیل جریان خون محدود (مثلاً سکته مغزی) یا آسیب مستقیم به بافت مغزی به دلیل ضربه، تروما یا عفونت. افرادی که در معرض خطر فلج مغزی قرار دارند عبارتند از افرادی که عوامل خطری مانند فشار خون بالا، دیابت، سابقه خانوادگی فلج مغزی، سابقه سیگار کشیدن، چاقی، فعالیت بدنی کم و مصرف الکل بیش از حد دارند. همچنین افرادی که با مشکلات قلبی یا عروقی مواجه هستند نیز در معرض خطر بیشتری قرار دارند. برای درمان فلج مغزی، رویکردهای چندگانه وجود دارد که به هدف بازیابی عملکرد و بهبود کیفیت زندگی بیمار متمرکز می‌شوند. این شامل فیزیوتراپی، توانبخشی شناختی، درمان دارویی (مانند مصرف آنتی‌پلاکت‌ها یا آنتی‌کاگولانت‌ها برای کنترل لخته‌های خونی) و در برخی موارد جراحی است. هدف از این درمان‌ها افزایش قابلیت حرکتی، بهبود توانایی‌های روزمره، کاهش خطر عود فلج مغزی و بهبود عملکرد عمومی بیمار است. اما مهمترین نکته این است که درمان فلج مغزی نیاز به تیم چند تخصصی دارد که شامل پزشکان، فیزیوتراپیست‌ها، روان‌درمانگران و متخصصان دیگر است. علاوه بر درمان‌های معمولی، باید اهمیت بسیاری به مراقبت و پشتیبانی متمرکز بر بیمار داده شود. این شامل ارائه حمایت و توانبخشی روانی، آموزش به خانواده‌ها برای مراقبت از بیمار در خانه، ارائه تغذیه مناسب و برنامه‌های تغذیه‌ای ویژه و ارائه توانبخشی شغلی برای بازگرداندن بیمار به فعالیت‌های روزمره‌اش می‌شود. همچنین، بهبود محیط زندگی بیمار با تغییرات ساختاری در منزل، استفاده از امکانات تکنولوژیکی کمک کننده، و ارائه وسایل کمکی نیز می‌تواند نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به فلج مغزی داشته باشد. به طور کلی، این رویکردها به‌طور جامع برای مدیریت و درمان فلج مغزی به‌کار گرفته می‌شوند، با هدف ایجاد یک راهبرد یکپارچه و شخصی‌سازی شده برای هر بیمار به منظور حفظ و بهبود عملکرد و کیفیت زندگی او.
