سکته مغزی یک وضعیت طبی جدی است که در آن جریان خون به یک قسمت از مغز مختل می‌شود. این اختلال می‌تواند به دلیل بسته شدن یا تنگ شدن عروق خونی (لخته خونی یا ترومبوز) که خونرسانی به مغز را مختل می‌کند، یا به دلیل خروج خون از عروق خونی (خونریزی) اتفاق بیفتد. نتیجه این وضعیت می‌تواند بافت‌های مغزی را به شدت آسیب بزند و عملکرد نرمال مغز را مختل کند. علائم سکته مغزی ممکن است شامل فلج یا ضعف در یک طرف بدن، مشکلات در گفتار، سرگیجه، سردرد شدید، یا از دست دادن هوشیاری باشد. درمان سکته مغزی شامل اقدامات فوری برای بازگرداندن جریان خون به مغز، مثل استفاده از داروهای ضد لخته، و همچنین برنامه‌های توانبخشی و فیزیوتراپی برای بهبود عملکرد مغزی و بدنی موضوعی ضروری است. افرادی که بیشتر در معرض خطر سکته مغزی هستند، شامل گروه‌های مختلفی از افراد می‌شوند. اولین گروه شامل افرادی است که دارای فاکتورهای خطر قابل تغییر هستند. این فاکتورها شامل مواردی مانند فشار خون بالا، کلسترول بالا، دیابت، چاقی، عادات غذایی ناسالم، عدم فعالیت بدنی مناسب، مصرف تنباکو و مصرف الکل می‌شود. دیگر گروه شامل فاکتورهای غیرقابل تغییر می‌باشد که افراد را به صورت طبیعی در معرض خطر قرار می‌دهد. مثل سن، جنسیت و تاریخچه خانوادگی مرتبط با بیماری‌های قلبی و عروقی. به عنوان مثال، سن بالاتر، جنسیت مرد و داشتن تاریخچه خانوادگی مرتبط با سکته مغزی، افراد را به خطر ابتلا به این حادثه وارد می‌کند. به علاوه، افرادی که به بیماری‌های مزمن مانند فشار خون بالا، دیابت، یا مشکلات قلبی عروقی مبتلا هستند، خطر ابتلا به سکته مغزی را بیشتر دارند. همچنین، فاکتورهایی مانند تغییرات در نحوه زندگی و شیوه‌های رفتاری می‌توانند خطر ابتلا به سکته مغزی را افزایش دهند، مانند استفاده از مواد مخدر یا داروهای خاص، یا اختلالات خواب و استرس. به طور کلی، توجه به فاکتورهای خطر و اقدامات پیشگیری مناسب می‌تواند کمک کند تا خطر ابتلا به سکته مغزی کاهش یابد.
