والد و والدگری مفاهیمی هستند که به نقش و تأثیر والدان بر رشد و تربیت کودکان اشاره دارند. والد به معنای شخصی است که به طور زیستی فرزند را به دنیا آورده و در زندگی و تربیت او نقش دارد. این نقش شامل تأمین نیازهای اساسی فرزند، ارائه راهنمایی و پشتیبانی، تربیت اخلاقی و تأمین محیط آرام و محافظتی برای رشد سالم کودک است. از طرف دیگر، والدگری به معنای هر شخص دیگری است که نقش والدی را بر عهده می‌گیرد، مثلاً نقش یک پدر یا مادر پرورشی یا نقش یک مربی یا مراقب قانونی. این نقش می‌تواند به دلایل مختلفی اتفاق بیفتد، مانند ازدواج مجدد پدر یا مادر، مرگ یکی از والدین یا برخورداری از والدی تقویت شده از سوی سیستم مراقبتی. والدگری نیز مسئولیت‌های مشابه والدانه دارد، اما ممکن است دینامیک‌ها و روابط آن با فرزندان متفاوت باشد. والدان و والدگری به طور مستقیم و غیرمستقیم تأثیر فراوانی بر سبک و کیفیت زندگی کودکان بیش فعالی-نقض توجه دارند. والدانی که به طور فعال و مثبت به نیازها و مشکلات این دسته از کودکان پاسخ می‌دهند، می‌توانند محیطی پایدار و حامی برای رشد ایجاد کنند. این افراد با ارائه مراقبت و حمایت مناسب، تشویق به مهارت‌های ارتباطی و مدیریت هیجانی، و ارائه ساختار و رویه‌های منظم، می‌توانند کودکان را در مواجهه با چالش‌های زندگی کمک کنند. به علاوه، حضور پایدار و حمایتی والدان می‌تواند احساس امنیت و تکانه‌های حسی کودک را تقویت کند که به نوبه‌ی خود تأثیر مثبتی بر کنترل توجه و کاهش علائم بیش فعالی-نقض توجه دارد. از طرف دیگر، نقش والد و والدگری ناپایدا، نقصان اعتماد به نفس، ناامیدی و ناکامی را در کودکان بیش فعالی-نقض توجه افزایش می‌دهد. این افراد ممکن است به علت ناتوانی در ارائه ساختار و مراقبت مناسب، یا دگرگونی در روابط خود، محیطی ناپایدار و ناامن را برای کودکان ایجاد کنند که موجب افزایش علائم و افزایش تحریک‌پذیری ناخواسته در آنها می‌شود. در نتیجه، نقش والدان و والدگری در تأثیر بر سبک و کیفیت زندگی کودکان بیش فعالی-نقض توجه بسیار حیاتی است و می‌تواند به طور مستقیم به بهبود یا تضعیف وضعیت آنها کمک کند.