اختلال تیک یک اختلال عصبی است که با حرکات یا صداهای ناخودآگاه و بی‌اراده شناخته می‌شود که به عنوان "تیک" شناخته می‌شوند. این حرکات یا صداها ممکن است تکراری یا بی‌هدف باشند و در برخی از موارد به نظر می‌رسد که انجام آنها توسط فرد قابل کنترل نیست. تیک‌ها ممکن است در برخی از افراد به صورت ملایم و کوچک باشند، مانند چشمک زدن یا آراسته کردن موها، در حالی که در موارد شدیدتر ممکن است باعث حرکات بزرگتر و پیچیده‌تر مانند شلیک شدید پا یا صدور صدای بلند شود. در بیشتر موارد، اختلال تیک به صورت همزمان با اختلال بیش فعالی - نقض توجه (ADHD) رخ می‌دهد، اما دو اختلال مستقل از یکدیگر نیز ممکن است وجود داشته باشند. افراد با اختلال تیک و ADHD ممکن است مشکلاتی در کنترل حرکات و توجه داشته باشند که می‌تواند تأثیرات مخربی بر روابط اجتماعی، عملکرد تحصیلی یا حتی عملکرد در محیط کار داشته باشد. درمان این اختلالات ممکن است شامل مشاوره، داروها و روش‌های رفتاری مانند آموزش مهارت‌های مدیریت رفتار باشد. برای درمان اختلال تیک، رویکردهای مختلفی وجود دارد که معمولاً به صورت ترکیبی استفاده می‌شوند. از جمله این روش‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: مشاوره و پشتیبانی روانشناختی که می‌تواند به مدیریت بهتر عوارض این اختلال کمک کند و استراتژی‌های مقابله را تقویت کند، استفاده از داروها که ممکن است به کنترل تیک‌ها کمک کنند، به خصوص داروهایی که برای کنترل سیستم عصبی مرکزی استفاده می‌شوند، مدیریت رفتار که شامل آموزش مهارت‌های مدیریت رفتار مانند تمرینات آرام‌بخشی، مدیریت استرس، و تقویت توانایی کنترل عملکرد عضلات است، پشتیبانی تغذیه‌ای که برخی افراد گزارش داده‌اند که تغذیه مناسب و جلوگیری از مصرف مواد محرک مانند کافئین می‌تواند به کاهش شدت تیک‌ها کمک کند، و تکنیک‌های مدیریت استرس که می‌توانند به مدیریت استرس کمک کرده و در نتیجه کنترل تیک‌ها را بهبود بخشند. ترکیبی از این روش‌ها معمولاً بهترین نتایج را در مدیریت و کنترل اختلال تیک دارد. در هر صورت، مشاوره با یک تیم درمانی متخصص، شامل پزشک، روانشناس و سایر حرفه‌ایان، می‌تواند بهترین راه حل‌ها را برای هر فرد تعیین کند.