اختلال دوقطبی، یا بیش‌فعالی انفعالی، یکی از اختلالات روانی است که با دوره‌های تغییرات شدید در احساسات و انرژی همراه است. این اختلال ممکن است با دوره‌های بیش‌فعالی (مانیا یا هیپومانی) و دوره‌های افسردگی شدید همراه باشد. در بیشتر موارد، افراد مبتلا به بیش‌فعالی انفعالی تجربه می‌کنند که در طول آن‌ها احساسات شدیدی از خوشحالی، افزایش انرژی و فعالیت بیش از حد دارند. این دوره‌های بیش‌فعالی ممکن است با دوره‌های افسردگی ناگهانی و شدید همراه باشند که ممکن است منجر به احساسات ناامیدی، افت انرژی و عدم توانایی در انجام وظایف روزمره شود. علاوه بر این، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است دچار تغییرات شدید در خواب و الگوهای خوراکی شوند. این اختلال می‌تواند تأثیرات عمیقی بر زندگی روزمره افراد داشته باشد و باعث مشکلات در روابط شخصی، کاری و اجتماعی آنها شود. به همین دلیل، تشخیص صحیح و مداخلات متناسب از جمله مشاوره روان‌شناختی و درمان دارویی می‌تواند بهبود چشمگیری در کنترل علائم و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به این اختلال دوقطبی داشته باشد. در برخی موارد، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است به طور ناخودآگاه وضعیت‌های خطرناکی را تجربه کنند که می‌تواند به آسیب‌های جسمی و روانی منجر شود. این افراد ممکن است در دوره‌های بیش‌فعالی شدید، تمایل به انجام فعالیت‌های خطرناک و بی‌اندازه داشته باشند که ممکن است به آسیب رساندن به خود یا دیگران منجر شود. همچنین، در دوره‌های افسردگی شدید، افراد ممکن است دچار افکار خودکشی و ناامیدی شدید شوند که نیاز به مداخله و پشتیبانی فوری دارد. به طور کلی، مدیریت اختلال دوقطبی نیازمند یک رویکرد ترکیبی از مداخلات روان‌شناختی، درمان دارویی و پشتیبانی فردی و خانوادگی است. اهمیت تشخیص زودهنگام و آغاز درمان مناسب نیز نمی‌تواند کم‌اهمیت باشد، زیرا این اقدامات می‌توانند بهبود قابل توجهی در کیفیت زندگی و کاهش خطرات مرتبط با این اختلال فراهم کنند. در نهایت، اطلاعات و آگاهی بیشتر درباره این اختلال و اثرات آن، همچنین حمایت از افراد مبتلا و خانواده‌هایشان نقش بسزایی در مدیریت و بهبود این وضعیت دارد.