اختلالات تکامل و هوش یک گروه از اختلالات روانی هستند که با مشکلاتی در توانایی‌های تکاملی و هوشی فرد همراه هستند. این اختلالات ممکن است با تأخیر در توسعه یا عملکرد هوشی نرمال، مشکلات در حافظه، توجه، تفکر و یادگیری، یا نقصان در توانایی‌های اجتماعی و رفتاری مشخص شوند. عوامل مختلفی می‌توانند به وجود اختلالات تکامل و هوش منجر شوند، از جمله عوامل ژنتیکی، محیطی، زایشی و مصرف مواد مخدر در دوران بارداری. علاوه بر این، عوامل محیطی مانند بیماری‌های مادر در دوران بارداری، افت کیفیت هوایی، تغذیه نامناسب و نوعی مواد مخدر نیز می‌توانند به وجود این اختلالات کمک کنند. معمولاً این اختلالات در دوران کودکی یا نوجوانی ظاهر می‌شوند و می‌توانند تأثیرات مختلفی بر روی زندگی فرد داشته باشند. بسته به نوع و شدت اختلال، افراد مبتلا ممکن است نیاز به حمایت و درمان‌های مختلف داشته باشند. برنامه‌های درمانی ممکن است شامل مشاوره روان‌شناختی، تراپی شناختی-رفتاری، آموزش مهارت‌های اجتماعی و رفتاری و درمان دارویی با داروهای مخصوص باشد. هدف اصلی این درمان‌ها، بهبود کیفیت زندگی فردی مبتلا به اختلالات تکامل و هوش و کمک به او برای توانایی بهتر در مدیریت زندگی روزمره و رسیدن به پتانسیل بالاتری است. همچنین، اهمیت شناسایی زودرس و تشخیص دقیق این اختلالات بسیار مهم است، زیرا اقدامات درمانی و مشاوره‌ای در دوران زودهنگام می‌توانند بهبود عملکرد و زندگی افراد مبتلا را تسریع بخشند. برنامه‌های درمانی و آموزشی متناسب با نیازهای هر فرد و همچنین حمایت خانوادگی مناسب، نقش بسیار مهمی در بهبود شرایط افراد مبتلا به اختلالات تکامل و هوش دارند. علاوه بر این، افزایش آگاهی و اطلاعات جامعه در مورد اختلالات تکامل و هوش نیز از اهمیت بسیاری برخوردار است. فراهم کردن فرصت‌ها و امکانات آموزشی و شغلی برای افراد مبتلا، ایجاد فضایی پذیرایی و دوستانه برای آن‌ها و ترویج فرهنگ تحمل و قبولیت نسبت به تفاوت‌ها و اختلالات روانی، می‌تواند بهبود قابل توجهی در کیفیت زندگی و ادغام اجتماعی افراد مبتلا به این اختلالات داشته باشد. در کل، نگرشی رویارویی با اختلالات تکامل و هوش به عنوان یک چالش جامعه‌ای، می‌تواند به ساختارها و فرهنگ جامعه کمک کند تا بهبودی موثر و مستمر در پذیرش و حمایت از افراد مبتلا به این اختلالات داشته باشند.
